Het is de dag van afspreken dat je niets zult doen, om vervolgens toch met een bos rode rozen aan te komen zetten, want stel je voor dat de ander stiekem wel wat heeft gepland. En als dit niet het geval blijkt, is het een dag waarop je, zonder het daadwerkelijk uit te spreken een tikkeltje teleurgesteld denkt: “dat doe ik dus volgend jaar ook niet weer”.

Het is dus naast die zoete rozengeur en maneschijn, ook een dag van verwarring, verwachtingen, teleurstelling. Een dag van geven om het terugkrijgen, of van het krijgen met een rood hoofd, omdat je in je achterhoofd weet dat je niets gegeven hebt...

En dan hebben we het er nog niet eens over dat het voor velen ook een dag is van rood-roze, glazuur van je tanden-vretende commercie, die voor de 'ik doe daar niet aan' Valentijn-hater niet te ontwijken is, tenzij hij of zij met een Valentijns-griepje op bed blijft liggen en hardnekkig probeert te vergeten dat alle schappen vol liggen met pure liefde in een doosje.

En over vergeten gesproken... Deze bewuste hartvormige liefdesdag was gister...

Maar terwijl de dag na Kerstmis niet langer de geboortedag van Jezus-Christus is en je de dag na je verjaardag net iets te laat bent met slingers ophangen, kun je die Valentijns-voorspelbaarheid elke willekeurige dag doorbreken, zoals wij op dit moment.

Dat kaartje met die liefdevolle tekst is op een 13 mei namelijk een veel grotere verrassing dan op de dag van de 'verplichte' romantische acties, en als je op je knieën gaat op een willekeurige 10 december, heeft ze het in ieder geval zéker niet zien aankomen. Doe eens gek. Verlaat de kudde en vergeet de verplichte 14 februari. Lang leve 'the day after'!

Door Rinske Bosma