Er was een verzoek van een bruidspaar binnen gekomen, aangevuld door een brief van een arts. De man had een hersenbloeding gehad, kon niet meer praten, zat in een rolstoel en kon met moeite nog zijn handtekening zetten. De vrouw kwam de ondertrouw doen en met alle papieren die ze bij zich had was dat geen enkel probleem. De arts verklaarde dat de man niet meer kon praten maar dat hij wel degelijk zijn wil kon bepalen en heel graag met de moeder van zijn kinderen wilde trouwen. Daar wilde ik als ambtenaar van de burgerlijke stand natuurlijk graag mijn medewerking aan verlenen.

Maar ja, hoe doe je dat, een jawoord vragen aan iemand die niet kan praten. Ik liet de man kiezen. Hij kon briefjes JA en NEE gebruiken, maar hij kon ook zijn duim opsteken als het ja was en de andere kant op zou dan uiteraard een nee betekenen. Hij koos voor de laatste optie.

Ik begon mijn ceremonie. Heel bijzonder. De kinderen waren ook getuigen, wat ik sowieso altijd al speciaal vind. Ik vertelde wat ik met mijnheer had afgesproken. Tijdens de ceremonie zat hij helemaal te stralen en elke keer als ik hem aankeek gingen die twee duimen omhoog! Het was wel duidelijk, die mijnheer kon héél goed zijn wil bepalen en wilde héél graag trouwen. Het was een bijzonder Jawoord. Eentje die zeker in mijn geheugen blijft hangen.

 Andréa Schipper, www.iktrouwjou.nl