Of ik hen in het grootste geheim thuis kan komen bezoeken? Natuurlijk kan dat. ’s Avonds in het pikkedonker parkeer ik mijn auto –een witte Volvo 240 semi-oldtimer, 25 jaar oud met belettering- drie straten verderop. Voor hun kinderen in de leeftijd van bovenbouw basisschool ben ik de ‘mevrouw van de Scouting’ die over iets komt praten. 

Hun plan is helemaal uitgekristalliseerd. Een tuinfeest met -voorafgaand aan het Italiaans buffet- een huiselijke trouwceremonie in hun eigen achtertuin. Hun gasten mogen van niets weten, zelfs hun ouders en getuigen niet. Onder het mom van: de tuin is opgeknapt en zij wordt 40, krijgt iedereen een uitnodiging. Geen moeilijk gedoe over dresscode en cadeaus, gewoon een informeel feestje aan lange tafels. We spreken een tijd af waarop iedereen er zeker zal zijn.

Het is prachtig weer. Ik parkeer nu pal voor de deur. Het bruidspaar heeft zich snel omgekleed van casual naar iets minder casual. Hun jongens zijn op mijn aanraden met pannendeksels de tuin in gestuurd onder luid geroep: “Pappa en mamma gaan trouwen!!!!! Nee jongens niet doen, ophouden! Pappa en mamma gaan niet trouwen, daar houden ze niet van dat weten jullie toch? Stoppen daarmee, niet leuk! Ja maar, het is écht!!!!”

Niets zo veranderlijk als de -alternatieve- mens? Of ik toch maar mijn toga aan wil doen? Dat geeft net iets meer cachet aan de zaak! Met z’n drieën lopen we door hun woonkamer naar de opengeschoven tuindeuren. “ ’t Is écht, joh, het is echt, ze gaan echt trouwen!” Ongelovige, verbaasde, verraste blikken, emoties, “JA”, nog meer emoties, confetti en ballonnen. 

Ik blijf gezellig toosten en eet een hapje mee!

Maaike Caris, www.maaiketrouwt.nl